Osteoporose aan mijn handen

Ik ben 46 jaar en moeder van een 8 jarige meisje. Al jaren ga ik met veel pijn door het leven. De pijnen verweet ik aan een slechte houding en overbelasting (ivm overgewicht en werk). Ik probeerde hier wat aan te doen, door op mijn houding te letten, op tijd mijn rust te nemen en niet meer zoveel te computeren. De pijn kwam en de pijn ging. Tot vorig jaar. De pijn in mijn handen en voeten werden ondraaglijk. Het was geen spierpijn, maar had last van mijn gewrichten. Op het laatst kon ik niet meer lopen of werken. Ik ben secretaresse en heb hierdoor dus veel typwerkzaamheden.

Door de enorme pijn aan mijn handen ben ik naar de huisarts gegaan. Overbelasting constateerde hij en ik moest het even rustig aan doen. Helaas na een maand ging het nog niet over, weer naar de dokter. Heb een verwijsbrief gekregen voor een bloedonderzoek, misschien reuma? Ondertussen schreef hij mij diclofenac voor, voor de pijn. Uitslag geen reuma. Gelukkig ben ik niet een  persoon die zich zomaar laat wegsturen. Ik vertelde hem dat ik het uitgezocht wilde hebben. Mijn handen zijn belangrijk voor mij. Die zorgen ervoor dat er brood op de plank komt. Ik ben een alleenstaande moeder en mijn kind is afhankelijk van mij, dus is het van belang dat ik weet wat er aan scheelt met mijn handen. Ik stond er op dat er een foto van mijn handen gemaakt werd. Ja hoor.., waar ik al bang voor was.

Mijn pinken vertoonden osteoporose. Mijn ring- en middelvingers lichte vorm van artrose en in mijn wijsvingers, duimen en polsen heb ik artrose. Ik werd doorverwezen naar een handtherapeut. Ik had nog nooit van een handtherapeut gehoord, maar ik ben blij dat het er is. Ze bekeek mijn handen en besprak met mij de behandeling. Ze constateerde dat ik ook last van overstrekking had. Ik kreeg ringetjes om overstrekking tegen te gaan, daarnaast moest ik oefeningen met mijn handen doen en omdat ik op het laatst nog maar weinig kon doen, moest ik kijken naar hulpmiddeltjes om het mijzelf zo makkelijk te maken.  Voor mijn duim en pols kreeg ik een duimbrace. Eigenlijk moest ik zo’n brace, vanaf  halverwege mijn onderarm en handpalm dragen. Helaas, omdat ik klein ben waren deze te groot voor mij en kon ik mijn handen niet meer bewegen. Toen hebben wij voor een duimbrace gekozen.

Ik ben nog te jong om het zomaar te accepteren dat er niets meer te doen is aan artrose. Het gaat niet meer over, dat weet ik, maar ik kan er wel alles aan doen om de pijn te verminderen of het proces te vertragen.  Ik fiets nu regelmatig. Het was niet zo dat ik alleen maar ongezonde voeding nuttigde, maar ik ga nu wel bewust met mijn eetgedrag/gewoonte om. Toen ik echt heel, heel veel pijn had en ik bijna niet meer kon bewegen, heb ik acupunctuur uitgeprobeerd. Ik moet zeggen dat ik na 3 of 4 behandelingen mij een stuk beter voelde.

Ik wil het nu niet mooier maken dan het is en zeggen dat ik genezen ben, want natuurlijk zijn er dingen die ik echt niet meer kan doen, zoals strijken en ramen lappen (doet mijn lieve ex-schoonmoeder). Uitgebreid gaan wandelen of shoppen, zit er ook niet meer in (na een uur wordt de pijn in mijn rug en voeten te erg en moet ik eigenlijk direct een pijnstiller slikken en bij thuiskomst ga ik op bed liggen en val ik van vermoeidheid vrijwel direct in slaap).

Naar mijn lieve 8-jarige dochter toe ben ik altijd heel open geweest en ze ziet natuurlijk ook hoeveel pijn ik heb en hoe vermoeiend het is voor mij, dus heeft ze uit haar zelf een aantal taken op zich genomen, taken die ze graag wilt doen, zo veegt en dweilt ze graag en wanneer we gaan koken, helpt zij mij met het snijwerk (vind ze geweldig om te doen).

Ja, af en toe verga ik van de pijn, maar over het algemeen, door mijn hulpmiddeltjes, genomen maatregelen en acupunctuur, voel ik me een stuk beter en slik nu nog maar tabletten wanneer ik echt weer heel veel pijn heb.